czwartek, 6 kwietnia 2017

Wicca - część I - Historia i opis ogólny

Ruch neopogański, panteistyczny, zrzeszający "dobre czarownice" naszych czasów. Opiera się on na wierzeniach przedchrześcijańskich przede wszystkim Anglii, Szkocji, Walii i Irlandii (Celtowie) chociaż korzenie owych wierzeń sięgają nawet czasów paleolitu kiedy plemiona czciły boga łowów i boginię płodności. Malowidła naskalne znalezione we francuskich jaskiniach datowane na 30 tysięcy lat wstecz, przedstawiają mężczyznę z głową jelenie i kobietę o wydatnym brzuchu stojących w kręgu razem z kilkunastoma ludźmi. Te archetypy bóstw są czczone przez wiccan po dziś dzień w różnych postaciach. Poprzez te odniesienia, Wicca może być uznany za najstarszy system wierzeń.
W 1951 zniesiono w Anglii prawo przeciwko czarownicom. Zaraz potem Gerald Gardner opisał współczesne praktyki magiczne. Swoje informacje oparł na tradycji zromadzenia zwanego New Forest Witches, na tradycji kabały oraz tradycji magii ceremonialnej.
Zapoczątkował także tradycje gardneriańską Wicca, z której później rozwinęła się tradycja aleksandryjska i różne inne.
Przez stulecia czarownica lub czarownik kojarzeni byli ze złem i obrazoburstwem. Tymczasem były to najczęściej osoby potrafiące leczyć ludzi i zwierzęta, znające się na ziołach, mądre i doświadczone, którym dorobiono zło z powodów politycznych.
Wicca jest ruchem pogańskim i nie ma w nim miejsca na elementy kultury chrześcijańskiej.
Ruch Wicca wypracował bardzo ścisłe reguły moralne, zaś jego credo brzmi: "Nie krzywdź nikogo". Członkowie ruchu spotykają się na zgromadzeniach i sabatach lub praktykują magię samotnie. Nie istnieje żadna ustalona hierarchia czy władze, każdy samotnik i każde zgromadzenie rządzą się własnymi prawami. Każda osoba może zbliżyć się do boskiego ducha istniejącego w naturze i dlatego każdy może zostać swoim kapłanem - kapłanem natury.
Wedle wiccan duch boski obecny jest w ludziach, zwierzętach, roślinach i przedmiotach pochodzenia naturalnego. Bóstwo, stwórca zawiera w sobie pierwiastek zarówno żeński jak i męski, chociaż wiele zgromadzeń uznaje i czci tylko boginię. Najczęściej czczoną formą bogini jest Potrójna Bogini Księżyca (Dziewica, Matka i Starucha) oraz rogaty bóg - bóstwo śmierci i odrodzenia. Istotnymi pojęciami są reinkarnacja i karma. Po śmierci człowiek odpoczywa i medytuje nad swoim minionym życiem, po czym może zdecydować, w jakiej formie pragnie się odrodzić.
Magię praktykują wiccanie dla celów pozytywnych, aby pomagać, leczyć, ochraniać. Oprócz tego praktykowanie magii służy rozwojowi duchowemu. Członkowie Wicca uprawiają magię naturalną, ludową, nie wymagającą specjalnych rekwizytów, ale też nie całkiem ich pozbawioną. Rytuały magiczne odprawiane są najchętniej na dworze, jak nabliżej natury. Obchodzą pełnie i nowie Księżyca, a także celebrują pogańskie święta.
Wedle wiccan powinniśmy żyć w zgodzie z naturą, której jesteśmy częścią, ochraniać ją i nie wykorzystywać. Wielu wiccan jest wegetarianami. Pamiętając o zasadzie potrójności, która mówi, że wszystko co wysyłamy powraca do nas w trójnasób oraz o nadrzędnej zasadzie Wicca - "czyń co chcesz o ile nikogo nie krzywdzisz", członkowie ruchu starają się czynić jedynie dobro - i to tylko za wiedzą i zgodą tych, którym chcą pomagać. Uszczęśliwianie na siłę czy bez wiedzy także jest uznane za złe, jako naruszające podstawowe prawo do wolności.
Wiccanie nie prowadzą żadnej formy rekrutacji czy nawracania, nie narzucają także żadnego systemu wierzeń. Każdy może wybrać swoją ścieżkę, która najbardziej mu odpowiada, ale nie czyni zła ani w żaden sposób go nie czci.
Na spotkaniu w kwietniu 1974 Rada Czarownic Ameryki ustaliła 13 punktów kardynalnych, wedle których każdy identyfikujący się z Wicca powinien postępować :

1.Praktykujemy rytuały w celu zestrojenia się naturalnym rytmem sił życiowych zaznaczanymi fazami Księżyca oraz zmianami pór roku.

2.Uznajemy, że nasza inteligencja obarcza nas wyjątkową odpowiedzialnością za nasze środowisko. Pragniemy żyć w harmonii z naturą, w równowadze biologicznej zapewniającej spełnienie i świadomość w obrębie koncepcji ewolucyjnej.

3.Uznajemy istnienie mocy silniejszych niż te, które postrzega przeciętny człowiek. Ponieważ moc ta jest ponadprzeciętna, często nazywa się ją ponadnaturalną lub nadprzyrodzoną, jednak dla nas jest ona częścią natury.

4.Twórcza siła kosmosu jest według nas spolaryzowana, to znaczy posiadająca w równych częściach pierwiastek męzki i żeński. Taka sama twórcza moc kryje się w każdym człowieku u funkcjonuje poprzez interakcje obu pierwiastków. Żaden z nich nie jest bardziej wartościowy czy ważniejszy od drugiego, zaś oba wzajemnie się wspierają.

5.Uznajemy wzajemne przenikanie się dwóch światów - materialnego i duchowego, z których oba są równie ważne. Dzięki interakcji tych dwóch światów pojawia się magia i zjawiska paranormalne.

6.Nie uznajemy żadnej hieratchii czy władzy, ale honorujemy tych, którzy uczą, szanujemy tych, którzy dzielą się z nami swą wielką wiedzą i mądrością i uznajemy tych, którzy odważnie poświęcili się przewodzeniu.

7.Religia, magia i mądrość stanowią całość poprzez którą należy postrzegać świat - jest to filozofia, którą my nazywamy czarostwem lub Drogą Wicca.

8.Nazywanie się czarownicą nie czyni z nas czarownicy tak samo jak nie czynie tego dziedzictwo czy zdobyte tytuły i stopnie wtajemniczenia. Celem czarownicy jest kontrolowanie siły w sobie, dzięki czemu życie staję się możliwie najbardziej zgodne z naturą, mądre, dobre, bez krzywdzenia innych.

9.Wierzymy że amfiracja życia i korzystanie z jego radości daje sens wszechświatu i naszej w nim roli.

10.Nie żywimy żadnej niechęci do innych systemów religijnych, pod warunkiem że nie próbują ograniczać naszej wolności.

11.Nie boimy się debat na temat przeszłości czarostwa, chociaż najbardziej interesuje nas treaźniejszość i przyszłość.

12.Nie akceptujemy koncepcji zła absolutnego, ani nie czcimy istoty zwanej Szatanem lub diabłem w tradycji chrześcijańskiej. Nigdy nie szukamy zysku kosztem cierpienia innych istot i nie uważamy, że nasze korzyści mogą powstać jedynie kosztem innych.

13.Wierzymy, że to w naturze należy szukać tego, co jest korzystne dla naszego zdrowia i dobrego samopoczucia.

Wicca - rozpowszechniona w Europie i Stanach Zjednoczonych religia pogańska. Została zainicjowana przez emerytowanego brytyjskiego urzędnika, Geralda B. Gardnera, prawdopodobnie w latach 40. XX wieku, ale upubliczniona dopiero od roku 1951. Od tego czasu podzieliła się na kilka dużych i kilkanaście mniejszych gałęzi zwanych tradycjami.
Wicca celebrowana klasycznie jest religią dualistyczną, zaś przewodnimi bóstwami są Potrójna Bogini oraz Rogaty Bóg. Bóstwa są często postrzegane jako aspekty większej panteistycznej istoty, manifestujące się jako różnorakie bóstwa politeistyczne w różnych kulturach. Niemniej jednak istnieje wiele odmiennych i równoważnych sposobów celebracji wśród wiccan – od monoteizmu do ateizmu.
Nieodłącznym aspektem jest praktykowanie magii ceremonialnej, idącej w zgodzie z kodeksem etycznym znanym jako wiccańska porada (ang. Wiccan Rede).
Kolejną charakterystyczną cechą jest obchodzenie świąt związanych z porami roku.

Wicca to  pogańska, magiczna, inicjacyjna religia misteryjna, wywodząca się z praktyk kowenu w New Forest lub pokrewnego, której praktyki objęte są tajemnicą, a krócej - misteryjny kult Bogini Magii i Boga Śmierci i Odrodzenia.

Istotą wicca jest doświadczenie nieprzekazywalne słowami. Można nazwać je doświadczeniem szczytowym, doświadczeniem absolutu, doświadczeniem jedności albo tremendum.

Inną ważną cechą wicca jest aktywny stosunek do rzeczywistości i kształtowanie jej według własnej woli, miedzy innymi przez magię. Prowadzi do osiągnięcia harmonii świata wewnętrznego i zewnętrznego.

Historia, czyli po nitce do kłębka

Czarostwo lub czarownictwo, jak sama nazwa wskazuje, nawiązuje do historycznych czarownic. "Wicca" jest podzbiorem "czarostwa". Do czarownic nawiązuje też wicca eklektyczne, o którym niżej, i czarostwo tradycyjne. Wicca, najstarsza forma współczesnego czarostwa,  zyskała rozgłos dzięki Geraldowi B. Gardnerowi.

Ten brytyjski miłośnik okultyzmu opublikował w latach pięćdziesiątych XX wieku swoje relacje o współczesnych czarownicach, wyznających wiarę, za którą ich poprzedniczki płonęły na stosach. Wicca Gardnera była małą grupą religijną, praktykującą w ukryciu, posiadała hierarchiczną strukturę i rytuały oparte na średniowiecznych zaklęciach. Niewiele z tego zachowało się we współczesnym, najbardziej popularnym nurcie neopogaństwa, nazywanym wicca eklektycznym.
Wicca w wersji tradycyjnej to religia inicjacyjna: mamy zwykle trzy kolejne inicjacje w misteria, podczas których według Vivienne Crowley, wiccanki i psycholożki jungowskiej, spotykamy Boginię, swój Cień oraz łączymy w sobie męski i żeński pierwiastek. Są to misteria śmierci i odrodzenia.  Ponadto wicca opiera się na kulcie boga i bogini, których imion nie używa się publicznie.

Wicca została zapoczątkowana przez Geralda B. Gardnera, który w latach 30. XX wieku odnalazł w Anglii kowen New Forest, w którym poddał się inicjacji przeprowadzonej przez Dorothy Clutterbuck. Niektórzy historycy twierdzą, że kowen New Forest nigdy nie istniał i był wytworem wyobraźni Gardnera na podstawie własnej lektury, doświadczeń i fascynacji, podczas gdy inni przytaczają argumenty dowodzące, iż kowen rzeczywiście istniał i kultywował religię czarownic. Gardner był wcześniej inicjowany w Ordo Templi Orientis Aleistera Crowleya. Istnieją również przekazy przypisujące Gardnerowi powiązania z masonerią.

Gerald Gardner tworzenia założeń Wicca Gardner inspirował się tezami Margaret Murray, brytyjskiej egiptolog i antropolog. To ona w latach 20. XX wieku stworzyła koncepcję kultu Rogatego Boga, towarzysza Bogini. Na podstawie własnych przemyśleń dotyczących procesów o czary w Europie doszła do wniosku, iż oba bóstwa, zwłaszcza Rogaty Bóg, były czczone przez różnorakie wiedźmie kulty od momentu pojawienia się presji przymusowego przechodzenia na chrześcijaństwo. Mimo zdyskredytowania tej teorii Gerald Gardner był jej zwolennikiem, wierząc, że Wicca jest kontynuacją historycznych kultów wiedźm, zaś Bogini oraz Rogaty Bóg są starożytnymi bóstwami wysp brytyjskich.

Współcześni badacze odrzucają tę hipotezę, mimo że w czasach starożytności i wczesnego średniowiecza istniało wiele kultów rogatych bóstw i bogiń[6]. W 1921 roku Margaret Murray opublikowała książkę Witch Cult in Western Europe (Kult Czarownic w Europie Zachodniej), w której stwierdziła, iż już od czasów neolitycznych, w Europie rozwija się matriarchalny „kult Diany”. Kult ten miał stanowić swego rodzaju kontrreligię w stosunku do dominującego chrześcijaństwa, a jego wyznawcami miały być m.in. czarownice, a także niektórzy spośród przedstawicieli rodów panujących.
W tej chwili tezy Margaret Murray są przyjmowane sceptycznie i dzielą zarówno etnologów, antropologów i religioznawców, jak i samych wiccan na całym świecie.
Po śmierci Geralda Gardnera w 1964 roku Wicca podzieliła się na kilka tradycji. Również jeszcze za życia Gardnera ujawniły się osoby (np. Robert Cochrane), które przypisywały sobie odkrycie lub wieloletnią kontynuację kultu czarownic.

Inne charakterystyczne cechy wicca tradycyjnego to:

praktyka w małych grupach do 13 osób

hierarchiczna struktura

ustne przekazywanie wiedzy

uprawianie rytuałów 8 sabatów w roku oraz pełni księżyca według rytuałów zawartych w

przekazywanej z pokolenia na pokolenie Księdze Cieni

praktyka najczęściej nago

utrzymywanie w sekrecie szczegółów rytuału oraz tożsamości członków grupy

Jak zwykle bywa, po uzyskaniu dzięki Gardnerowi rozgłosu w mediach wiccanie zaczęli się dzielić. Od pierwotnej, gardneriańskiej tradycji oddzieliła się tradycja aleksandryjska (wywodząca się od Alexa Sandersa), a potem kolejne. Przedstawiciele nowych tradycji zaczęli publikować książki, w których popularyzowali swój kult. Książki dotarły za ocean. Amerykańscy czytelnicy, nie mający kontaktu z organizacjami brytyjskimi, ani z innymi osobami o podobnych poglądach, zaczęli praktykować w samotności,  i tak powstała Samotna Ścieżka, obecnie najbardziej popularna na świecie.

Samotna Ścieżka opiera się na samotnej praktyce, jak można się domyślić. Wchłonęła elementy New Age - zainteresowanie ekologią, medycyną naturalną, psychologią głębi, powrotem do praeuropejskich religii płodności, ale po drodze przejęła też elementy niższego New Age - wiarę w moc kryształów, w czakry, amulety i wróżby z różnych kultur.

Po drodze zagubiła się inicjacja, ponieważ nie było nikogo, kto mógłby inicjować, zagubiły się misteria, ponieważ nie było komu ich nauczać. Wicca eklektyczne stanowi dominujący liczebnie nurt neopogaństwa i bywa z nim utożsamiane. Wicca tradycyjne jest podzbiorem neopogaństwa/czarostwa/wicca eklektycznego, a według słów Judy Harrow, odpowiednikiem zakonu wśród świeckich wiernych. Czarostwo, jakie dalej opisuje, jest już osobną religią, według tradycyjnych nie zasługującą już na nazwę wicca, skoro zagubił się przekaz.

Wpływ na wicca eklektyczne wywarł feminizm, poszukujący kobiecej duchowości. Czarostwo czerpie z rekonstrukcji pradawnych, matriarchalnych religii: teza ta jest kontrowersyjna, ale popularna.

Oprócz feministek, czarostwem zainteresowały się osoby poszukujące religii archetypicznej, odpowiadającej obrazom, z wrazliwością na które według Junga przychodzimy na świat. Do takich zrozumiałych dla każdego Europejczyka obrazów należy Bogini Matka i Bóg Zwierząt, zejście bogini do zaświatów, ofiara Boga i jego zmartwychwstanie. Zwolennicy religii opartej na archetypach mogą być określeni jako ateiści, nie wierzą bowiem w bogów istniejących poza ludzką psychiką, co nie zmienia faktu, że zdolni są do odczuwania sacrum. Inicjowani wiccanie mówią jednak, że inicjacja pozbawiła ich cienia wątpliwości, że bogowie realnie istnieją.

Biorąc to wszystko pod uwagę, wicca eklektyczne jest światopoglądem złożonym z elementów, które można sobie dość swobodnie dobierać.

Granice swobody, czyli docieramy do kłębka

Współczesne czarostwo (czyli wicca eklektyczne czy neowicca) ma jednak pewne stałe założenia. Nie ma ostatecznych autorytetów ani świętych ksiąg, które by to ustaliły, jednak porównując poglądy różnych osób uznających się za wiccan (chociaż nie "wiccan" w sensie "osób inicjowanych"), można ustalić punkty wspólne.

Czarownice widzą w naturze dwie uzupełniające się zasady, personifikowane często jako Bóg i Bogini. Na pewnym poziomie abstrakcji istnieją tylko te dwie siły, na innym poziomie siły te rozdzielają się na bogów i boginie, a wśród nich jest Bóg i Bogini czarownic.
Czarostwo czerpie inspirację z natury. Obserwacja zamierania przyrody i jej powrotu do życia była jednym z pierwszych impulsów, które doprowadziły człowieka do stworzenia religii. Przyroda uczy nas o cyklu życia i śmierci.

Czarownice często widzą w Bogini trzy postacie, Pannę, symbolizowaną często przez rosnący sierp księżyca (skierowany różkami w lewo), Matkę, objawiającą się w pełni, oraz Staruchę, którą symbolizuje malejący księżyc (sierp skierowany w prawo). Niektórzy postrzegają jeszcze Ciemną Pannę, patronkę nowiu. Ciemna Panna może być jednak wariantem Staruchy. Partner Bogini, Rogaty Bóg, najczęściej identyfikowany jest z greckim Panem, z Zielonym Człowiekiem - bogiem roślinności - oraz rogatym łowcą Hernem / Cernunnosem z tradycji celtyckiej.
Wicca nie uznaje podziałów na święte i grzeszne, materialne i duchowe, co do podziału na dobre i złe, sprawa jest dyskusyjna. Wszystko jest częścią jednej całości, a przeprowadzanie podziałów jest sztuczne. Bóstwo jest tożsame ze stworzeniem, Bogini i Bóg z przyrodą.
Wicca nie uznaje pojęcia grzechu i kary. Każdy jest kowalem własnego losu, i cokolwiek uczyni, sam zmierzy się z konsekwencjami. Doświadczenie pokazuje, że popełniamy te same błędy, aż zrozumiemy lekcję.

Ważnym elementem wicca jest magia i rytuał. Magia jest darem Bogów, a Bogini Wicca jest Boginią Magii. Uprawianie magii jest częścią jej kultu.
Każdy wyznawca wicca jest kapłanem swoich Bogów. Nie można być świeckim wiccaninem.

Entymologia

Termin Wicca zyskał sławę na przełomie lat 60. i 70. XX wieku; wcześniej zjawisko to nazywano czarostwem (ang. witchcraft). Słowo pochodzi ze staroangielskiego wicca, oznaczającego czarownika. Istnieje hipoteza, iż korzeniem tego słowa jest proto-indoeuropejskie *weik – rozdzielać. Rozpoczynający się od wielkiej litery termin określający religię jest prawdopodobnie dziełem Charlesa Cardella, który używał go w latach 50. Początkowo religia ta określana była słowem Wicca (Gardner używał pisowni wica i witchcraft), co ma swój źródłosłów w anglosaksońskim słowie wicca, oznaczającym czarownika (od formy żeńskiej wicce pochodzi współczesne słowo witch czy witchcraft).
W języku polskim używa się najczęściej nieodmiennego zapisu Wicca, zaś wyznawców nazywa się wiccanami, wikkanami

Bóg i Bogini

Dla większości wiccan Bóg i Bogini są wzajemnie uzupełniającymi się biegunami wszechświata i w tym względzie były porównywane do taoistycznego konceptu yin i yang. Jako takie są często interpretowane jako „ucieleśnienia mocy życiowej przejawiającej się w przyrodzie”, zaś niektórzy wiccanie postrzegają je jako symboliczne polaryzacje, a inni jako niezależne od siebie byty. Oba bóstwa mają symboliczne powiązania – Bogini łączona jest z Ziemią (np. Matka Ziemia) lub z Księżycem, zaś Bóg ze Słońcem.

Tradycyjnie Rogaty Bóg jest łączony z naturą, przyrodą, seksualnością, łowami i cyklem życia. Rogaty Bóg jest obdarzany wieloma imionami w zależności od kultury – Cernunnos, Pan, Atho lub Karnayna. Chociaż figura ta nie jest równoważna z chrześcijańską figurą Szatana, złego ducha, całkowicie oddanego złu, niewielka grupa wiccan, w odpowiedzi na europejskie procesy o czary nazywa go imionami upadłego anioła – Diabłem lub Lucyferem (z łaciny „niosący światło”). Inni znowuż postrzegają go jako Zielonego Człowieka, folklorystyczną figurę europejskiej sztuki i architektury, powiązaną ze światem naturalnym. Rogaty Bóg jest postrzegany również jako bóstwo solarne, zwłaszcza podczas obchodzenia święta przesilenia letniego Litha (w słowiańskiej tradycji zwanej Nocą Kupały). Innym obrazem bóstwa jest Dębowy Król (władający wiosną i latem) lub Król Ostrokrzewu (władający jesienią i zimą).

Bogini jest zwykle łączona z triadą – dziewica, matka i starucha, każda o innych powiązaniach – dziewictwem, płodnością i wiedzą. Jest folklorystyczną figurą europejskiej sztuki i architektury, powiązaną ze światem naturalnym. Często jest obrazowana jako bóstwo lunarne, co łączy ją z postacią mitologicznej Diany. Niektórzy wiccanie od lat siedemdziesiątych postrzegają Boginię jako ważniejszą z pary, zawierającą i poczynającą wszystko. W tej koncepcji Rogaty jest postrzegany jako iskra życia w niej, jednocześnie kochanek i dziecko, co jest odzwierciedlane w strukturze tradycyjnego kowenu. W wicca dianicznej Bogini jest jedyną istotą, jednakże ta koncepcja jest krytykowana przez tradycje egalitarne.

Sekretna historia Potrójnej Bogini, część pierwsza: triady, potrójności i trójce
Sekretna historia Potrójnej Bogini, część druga: poszukiwanie Potrójnej Bogini Starożytności
Sekretna historia Potrójnej Bogini, część trzecia: czy prawdziwa Potrójna Bogini może wstać?
Triada Bogini (G.B.Gardner)

Życie pozagrobowe

Poglądy na kwestię życia pozagrobowego różnią się w zależności od kowenów i wiccan, jednakże reinkarnacja jest dominującym wierzeniem o długiej tradycji sięgającej kowenu w New Forest. Wysoki kapłan Raymond Buckland twierdził, że ludzka dusza przechodzi wielokrotnie w ciała tego samego gatunku, z każdym wcieleniem ucząc się nowych rzeczy i doskonaląc duchowo, jednakże ten pogląd nie jest uniwersalny, gdyż wielu wiccan wierzy w reinkarnację poprzez ciała różnych gatunków. Popularne powiedzenie brzmi „kiedyś wiedźma, zawsze wiedźmą” wskazuje na przekonanie, iż wiccanie są kolejnymi wcieleniami innych wiccan.

Wiccanie, którzy wierzą w reinkarnację, podzielają pogląd, iż pomiędzy wcieleniami dusza odpoczywa w Krainie Wiecznego Lata lub na Tamtym Świecie, w pracach Gardnera zwanych „ekstazą Bogini”. Wielu wiccan wierzy w możliwość kontaktowania się z duchami zmarłych poprzez media lub tablice Ouija, zwłaszcza podczas sabatu w Samhain. Niektórzy, jak Alex Sanders, przeciwstawiają się takim praktykom, twierdząc: „oni są martwi; zostawmy ich w spokoju”. Na ten pogląd wpływ miał spirytualizm, bardzo popularny w czasach rozprzestrzeniania się Wicca, i z którym pierwotni wiccanie, jak Buckland, Gardner i Sanders mieli styczność.
Pomimo różnych wierzeń Wicca nie kładzie nacisku na życie pozagrobowe, skupiając się zamiast tego na doczesnym; jak wspominał historyk Ronald Hutton „instynktownym przemyśleniem większości wiccan jest zatem pogląd, iż pełne, bogate życie doczesne będzie na pewno miało większy lub mniejszy wpływ na życie następne, zatem należy się skoncentrować na nim.

Etyka

Dwa główne imperatywy etyczne w Wicca brzmią następująco:

Prawa Trójpowrotu (ang. Threefold Law): „Cokolwiek uczynisz, dobrego czy złego, powróci do ciebie po trzykroć”

Porady Wiccańskiej (ang. Wiccan Rede): „Jeśli nie krzywdzi się nikogo, czyń swoją wolę” („An it harm none, do what ye will”).

Nie istnieje dogmatyczny kodeks moralny ani etyczny, przestrzegany uniwersalnie przez wszystkie tradycje, jednakże większość trzyma się Porady Wiccańskiej: „jeśli nie krzywdzisz nikogo, czyń swoją wolę”. Interpretowane jest to jako deklaracja wolności działań, z jednoczesną dbałością o konsekwencje i nie czynienie krzywdy innym i sobie. Kolejnym wspólnym elementem wiccańskiej etyki jest Prawo Trójpowrotu, które mówi – cokolwiek uczynisz dobrego czy złego, powróci do ciebie trzykroć mocniej.

Wielu wiccan pragnie kultywować również osiem cnót wspomnianych w „Pouczeniu Bogini” (ang. Charge of the Goddess) Doreen Valiente – radość, szacunek, honor, pokora, siła, piękno, moc i współczucie. W wierszu Valiente cechy pogrupowane są w pary dopełniających się przeciwstawień, oddając dwoistość, charakterystyczną dla wierzeń wiccan. Niektórzy z rodowodowych wiccan przestrzegają praw wiccańskich, z których 30 znajduje się w tradycji gardneriańskiej, a 161 w tradycji aleksandryjskiej. Valiente, jedna z pierwszych arcykapłanek Gardnera twierdziła, że pierwsza trzydziestka tych praw została wymyślona przez jej mistrza w pseudo-archaicznym języku, jako efekt konfliktu w kowenie Bricket Wood.
Choć na początku Gerald Gardner demonstrował awersję do homoseksualizmu, twierdząc, iż przyniósł on „przekleństwo bogini”, obecnie orientacja ta jest w pełni akceptowana we wszystkich tradycjach, a niektóre z nich, jak Bractwo Minojskie otwarcie wiąże z nim swo
praktyki, zaś wiele ważnych postaci (Alex Sanders, czy Edmund Buczyński) Wicca było jawnymi homoseksualistami lub biseksualistami.

Symbole Wicca