Różokrzyż / Starożytny i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża

Źródło : wiki, internet, amorc

Różokrzyż – termin odnoszący się do ruchu i nauki głoszonej przez kontynuatorów starożytnych szkół misteryjnych, jacy pojawili się na przestrzeni XV wieku, a którzy nawiązywali do idei zawartych w tradycjach gnostyckich głoszonych wcześniej m.in. przez esseńczyków, manichejczyków, katarów. Pierwsze dokumenty związane z tym ruchem pochodzą z XVII wieku.

Przyjmuje się, że nazwa różokrzyż pochodzi od imienia Christian Rosenkreutz, postaci pojawiającej się w dziełach Johanna Valentina Andreae (1586–1654) wydanych w latach 1614–1616:

1614 – Fama Fraternitatis (Sława bractwa),
1615 – Confessio Fraternitatis (Wyznanie bractwa),
1616 – Chymische Hochzeit des Christiani Rosencreutz Anno 1459 (Alchemiczne zaślubiny Christiana Rosenkreutza roku 1459)

Różokrzyżowcy działali w XV–XVII wieku na terenie Europy głównie w Niemczech, Niderlandach, Francji oraz Anglii, upatrując swe dzieło we wcześniejszych dokonaniach m.in. Hermesa Trismegistosa, Laozi, Buddy, Pitagorasa, Apoloniusza z Tiany. Nauki różokrzyża głosili m.in. Robert Fludd, Michael Maier, Thomas Vaugham, John Heydon. Związany z tym ruchem był również m.in. Stanisław August Poniatowski, Johann Wolfgang Goethe, Victor Hugo i Teofil Ociepka.

Różokrzyż zaznacza w swej filozofii boskie pochodzenie człowieka rozpatrywane przez upadek w grzech oraz możliwość ponownego zjednoczenia z boskim polem życia. Nauka ta powiązana jest silnie z alchemią, postrzegając możliwość zbawienia w przemianie ołowiu symbolizującego naturę człowieka ziemskiego w złoto prawdziwego boskiego człowieka, który niczym Feniks z popiołów musi wznieść się z grobu natury.

Hermetyczna nauka różokrzyżowców wywodzi się z:

gnozy
alchemii
kabały
neoplatonizmu
filozofii

Już w roku 1615 gdański drukarz i księgarz Andreas Hünefeld wydał fundamentalne dla ruchu różokrzyżowców dzieło Johanna Valentina Andreae: Fama Fraternitatis (nazwa różokrzyż pochodzi od imienia Christian Rosenkreutz, postaci pojawiającej się tej i innych księgach tego autora). W wyniku działalności Hünefelda powstała miejscowa placówka różokrzyżowców pod nazwą Antilia.

Do nauk XVII-wiecznych różokrzyżowców odwoływali się przedstawiciele rozwijającego się w XVII wieku wolnomularstwa spekulatywnego. Istnieje znaczące powiązanie symboliki wolnomularskiej i symboliki stosowanej przez różokrzyżowców.

Obecnie różokrzyż znajduje wielu współczesnych kontynuatorów działających na terenie całego świata których przykładem jest Lectorium Rosicrucianum, AMORC jak również Societas Rosicruciana in Anglia i Fraternitas Rosae Crucis. W Polsce od 1986 roku oficjalnie działa Lectorium Rosicrucianum Międzynarodowa Szkoła Złotego Różokrzyża, która ma cztery centra (Warszawa, Wrocław, Katowice, Koszalin) oraz ośrodek konferencyjny Aurora w Wieluniu.

STAROŻYTNY I MISTYCZNY ZAKON RÓŻO-KRZYŻA

Starożytny i Mistyczny Zakon Różo-Krzyża, łac. Antiquus Mysticusque Ordo Rosae Crucis, ang. The Ancient Mystical Order Rosae Crucis, w skrócie AMORC – odłam różokrzyżowców, największa obecnie światowa organizacja odwołująca się do tradycji tego ruchu. Założony w 1915 roku w Nowym Jorku przez H. Spencera Lewisa, w wyniku rozłamu w Memphis-Misraim.


Muzeum w San José
Organizacja posiada szereg lokalnych oddziałów w ponad 85 krajach, podlegających Wielkiej Loży na czele z Wielkim Imperatorem. Pod koniec lat 90. XX wieku liczyła około 200 tysięcy członków. Jej siedziba znajduje się w San Jose, gdzie od 1927 roku posiada kompleks z własną uczelnią, biblioteką, muzeum, archiwum i planetarium. Budynki architektonicznie nawiązują do świątyni starożytnego Egiptu. Centrala europejska mieściła się w Brukseli. AMORC wydaje szereg publikacji, z których głównym periodykiem jest Rosicrucian Digest. Utrzymuje się głównie ze sprzedaży książek oraz datków od członków i sympatyków.

Organizacja przypisuje sobie starożytne pochodzenie od Echnatona i Mojżesza. Ma wywodzić się bezpośrednio z sięgającej XV wieku p.n.e. nieprzerwanej linii nauczycieli duchowych różokrzyża, do której należeć mieli m.in. Salomon, Jezus, esseńczycy, Francis Bacon, Kartezjusz, Isaac Newton i Benjamin Franklin. Jej nauczanie przedstawiane jest jako niereligijne i ponadwyznaniowe poszukiwanie i doskonalenie ukrytych pierwiastków duchowych w człowieku, mających doprowadzić do maksymalnego wykorzystania wewnętrznego potencjału oraz życia zgodnie z prawami natury. W tym celu wykorzystywane są rozmaite praktyki medytacyjne, polegające na wizualizacji szczęścia, bogactwa, zdrowia etc. Wierzą w Boga jako Wielkiego Architekta, który stworzył świat i ustalił rządzące nim niezmienne prawa. Uznają także reinkarnację, twierdząc że człowiek odradza się co 144 lata.

W Polsce reprezentowane było przez dwa nurty – Towarzystwo dla Badania Chrześcijaństwa Różokrzyżowego (gł. bracia Chobotowie) i Towarzystwo Miłośników Wiedzy i Przyrody.

Z uwagi na przyjętą w Zakonie rytualistykę struktura ta bywa niejednokrotnie określana w literaturze mianem wolnomularstwa okultystycznego. W jej nauczaniu przeplatają się elementy ezoteryczne, gnostyckie, teurgiczne i parapsychologiczne.

A.M.O.R.C
Różokrzyż.pl