źródło : wikipedia, Głos Kultury, internet
Edward Warren Miney (7 września 1926 r. - 23 sierpnia 2006 r.) I Lorraine Rita Warren (z domu Moran , ur. 31 stycznia 1927 r.) Byli amerykańskimi badaczami paranormalnymi i autorami powiązanymi z widocznymi przypadkami nawiedzeń . Edward był weteranem wojennym Stanów Zjednoczonych i byłym oficerem policji, który stał się samoukiem i samozwańczym demonologiem , autorem i wykładowcą. Lorraine wyznaje, że jest jasnowidzem i medium transowym, które ściśle współpracowało z mężem.
W 1952 r. Warrenowie założyli New England Society for Psychic Research , najstarszą grupę łowców duchów w Nowej Anglii . Są autorami licznych książek o zjawiskach paranormalnych i ich prywatnych śledztw w różnych raportach o zjawiskach paranormalnych. Twierdzili, że podczas swojej kariery zbadali ponad 10 000 przypadków. Warrenowie byli jednymi z pierwszych badaczy w kontrowersyjnym nawiedzeniu Amityville . Według Warrenów NESPR wykorzystuje w swoich dochodzeniach różne osoby, w tym lekarzy, badaczy, funkcjonariuszy policji, pielęgniarki, studentów i członków kleru.
Opowieści o nawiedzeniach duchów spopularyzowanych przez Warrenów zostały zaadoptowane lub zainspirowały pośrednio dziesiątki filmów, seriali telewizyjnych i filmów dokumentalnych, w tym 17 filmów z serii Amityville Horror . Inne adaptacje to: film The Conjuring ; jego prequel / spinoff, Annabelle , wydany w 2014 roku; jego kontynuacja, The Conjuring 2 , wydana w 2016 roku; oraz kontynuacja Annabelle, Annabelle: Creation , wydana w 2017 roku. Kolejny spinoff The Nun ma zostać wydany w 2018 roku.
Sceptycy Perry DeAngelis i Steven Novella zbadali dowody Warrenów i opisali je jako "blarney". Sceptyczni śledczy Joe Nickell i Ben Radford doszli do wniosku, że bardziej znane nawiedzenia, Amityville i rodzina Snedekerów, nie zdarzyły się i zostały wymyślone.
PRZYPADKI :
Annabelle
Według Warrenów, w 1970 roku, dwóch współlokatorów twierdziło, że ich lalkę An Raggedy Ann opętała dusza młodej dziewczyny imieniem Annabelle Higgins. Warrenowie zabrali lalkę, mówiąc współlokatorom, że "manipuluje nią nieludzka obecność" i wystawili ją w rodzinnym "Muzeum Okultyzmu". Horrory Annabelle , Conjuring i Annabelle: Creation są luźno oparte na historii Warrenów.
Annabelle to lalka Raggedy Ann, którą rzekomo nawiedził demon, według demonologów Ed'a i Lorraine Warrenów. Lalka znajduje się w szklanym pudełku w The Okrens ' Occult Museum w Monroe, Connecticut . Opowieść posłużyła jako inspiracja dla filmów Annabelle (2014) i Annabelle: Creation (2017). Annabelle została porównana do Roberta Lalki i została opisana w biografii Geralda Brittle'a z 2002 roku Ed i Lorraine Warren, The Demonologist .
Zgodnie z twierdzeniami pochodzącymi od Eda i Lorraine Warrenów, pielęgniarka studentka otrzymała lalkę Raggedy Ann w 1970 roku. Po tym jak lalka zachowała się dziwnie, medium psychiczne powiedziało uczniowi, że lalka jest zamieszkana przez ducha zmarłej dziewczyny o imieniu "Annabelle Higgins". ". Podobno pielęgniarka i jej współlokator najpierw próbowali zaakceptować i pielęgnować lalkę opętaną przez ducha, ale ostatecznie przestraszyli się złośliwego zachowania lalki i skontaktowali się z Warrenami, którzy zabrali lalkę do swojego muzeum po ogłoszeniu, że jest " opętana ".
Adwokat religioznawstwa Texas State University, Joseph Laycock, mówi, że większość sceptyków uznało muzeum Warrenów za "pełno gotowych zabawek z okazji Halloween, lalek i zabawek, książek, które można kupić w każdej księgarni". Laycock wywołuje legendę Annabelle „interesujące studium przypadku w relacji między popkulturą i paranormalnego folkloru” i spekuluje, że demoniczna lalka trop spopularyzowana w takich filmach jak dziecinnie , Dolly Dearest i Obecność prawdopodobnie wyszła z wczesnych legend otaczających Robert Doll a także odcinek Strefy Zmierzchu zatytułowany " Living DollLaycock sugeruje, że "idea lalek opętanych przez demony pozwala współczesnym demonologom znaleźć nadnaturalne zło w najbardziej banalnych i domowych miejscach".
Komentując rozgłos dla okultystycznego muzeum Warrenów zbiegającego się z filmowym wydawnictwem The Conjuring , pisarz naukowy Sharon A. Hill powiedział, że wiele mitów i legend otaczających Warrenów "wydawało się być ich własnym działaniem" i że wiele osób może mieć trudność "w oddzieleniu Warrenów od ich hollywoodzkiego wizerunku". Hill skrytykował sensacyjne relacje prasowe z okultystycznego muzeum Warrenó i jego lalki Annabelle. Powiedziała: "Podobnie jak w prawdziwym życiu Ed Warren, prawdziwa Annabelle jest znacznie mniej imponująca". O nadprzyrodzonych twierdzeniach Annbelle napisanych przez Eda Warrena Hill powiedział: "Nie mamy nic oprócz słowa Eda o tym, a także o historii i pochodzeniu obiektów w muzeum."
Rodzina Perron
W 1971 roku Warrenowie twierdzili, że w Harrisville, Rhode Island , dom rodziny Perronów, nawiedzała wiedźma, która żyła tam na początku XIX wieku. Według Warrenów, Batszeba Sherman przeklęła ziemię, aby ktokolwiek tam mieszkał, umarł. Przypadek ten stał się fabułą filmu The Conjuring z 2013 roku . Lorraine Warren była konsultantką produkcji i pojawiła się w filmie w roli kamea . Reporter z USA Today omówił niby faktyczne ujęcie filmu.
Jak długo rodzina Perronów żyła w nawiedzonym domu?
Prawdziwi Perronowie mieszkali tam około dziesięciu lat. Dom zlokalizowany był w niewielkim miasteczku Harrisville, w stanie Rhode Island. Roger Perron i jego żona Carolyn kupili go zimą 1970 roku. Dwustuakrowa posiadłość była idealnym miejscem do wychowywania ich pięciu córek: Andrei, Nancy, Christine, Cynthii i April. Rodzina wyprowadziła się stamtąd w 1980 roku.
Lorraine Warren i rodzina Perronów byli konsultantami w filmie i wspierali twórców
Lorraine Warren pełniła stanowisko oficjalnej konsultantki reżysera, Jamesa Wana. Odwiedziła nawet plan filmowy w Północnej Karolinie. Sam film w dużej mierze oparty był na zapiskach, aktach i nagraniach sporządzonych przez Lorraine i jej zmarłego już męża, Eda.
Cała rodzina Perronów także wspierała filmowców, przy okazji promując także wydaną w 2011 roku książkę zatytułowaną House of Darkness House of Light, której autorką była jedna z córek, Andrea. To właśnie ona miała najwięcej do powiedzenia na planie filmu.
Prawdziwa Bathsheba
Najbardziej przerażającym duchem w Obecności jest dusza domniemanej wiedźmy, Bathsheby Sherman. Urodziła się ona jako Bathsheba Thayer na Rhode Island w 1812 roku. W 1844 poślubiła farmera Judsona Shermana. Bathsheba spełniała się jako gospodyni domowa, kiedy jej mąż pracował w polu. Małżeństwo Shermanów miało syna, Herberta L. Shermana, urodzonego w czasie, kiedy Bathsheba miała około 37 lat. Możliwe, że Shermanowie mieli też trójkę innych dzieci, które nie dożyły wieku siedmiu lat, aczkolwiek nie ma żadnych oficjalnych dokumentów potwierdzających tę informację.
Zdjęcie to wypłynęło w związku z promocją książki Andrei Perron wspomnianej wcześniej, w której autorka twierdzi, że postać na środku to właśnie Bathsheba. Niestety, najprawdopodobniej był to tylko chwyt marketingowy, jako że nie znaleziono żadnego dowodu potwierdzającego tożsamość kobiety na fotografii. Niemniej jednak, niepokojącym faktem jest chirurgiczna maska, którą nosi na twarzy domniemana wiedźma (co dodatkowo utrudnia jej zidentyfikowanie). Sama maska jest zapewne środkiem zapobiegawczym przeciwko panoszącym się w tych czasach wirusom dyfterytu i gruźlicy.
Czy Bathsheba naprawdę była wiedźmą?
Bathsheba Sherman zmarła jako stara kobieta, 25 maja 1885 roku, zaledwie cztery lata po swoim mężu. Istnieje wiele artykułów i opowieści twierdzących, że jej ciało w chwili śmierci dosłownie zamieniło się w kamień, albo że Bathsheba zmarła w wyniku dziwacznej formy paraliżu, który zdumiał i przeraził lekarzy. Niestety wielbiciele wątków paranormalnych mogą się czuć rozczarowani, gdyż wszystko to są najprawdopodobniej zwykłe plotki i lokalny folklor.
Grób Bathsheby Sherman zlokalizowany jest na historycznym cmentarzu w Harrisville, niedaleko drogi prowadzącej na farmę Shermanów.
Skąd rodzina Perronów wiedziała, że ma do czynienia z duchem Bathsheby?
Teorię tę zasugerowali Ed i Lorraine Warrenowie. Carolyn Perron, matka rodziny, powiedziała parze „paranormalnych detektywów” o pewnym incydencie, który zdarzył się jej kilka lat wcześniej. Carolyn leżała wtedy na kanapie i nagle poczuła przeraźliwy ból w łydce, który szybko zamienił się w bolesny skurcz. Po dokładniejszym przyjrzeniu się nodze, okazało się, że w miejscu największego bólu jest plama krwi. Carolyn zaczęła rozglądać się za pszczołami lub czymś, co mogło spowodować ukłucie, lecz nic takiego nie znalazła. Andrea Perron w swojej książce opisuje ranę matki jako idealny okrąg, jakby wielka igła przebiła jej skórę.
Kiedy Warrenowie usłyszeli tę opowieść, powiązali ją z historią Bathsheby, która była podejrzana o zabicie niemowlęcia za pomocą igły do szycia. Lorraine zasugerowała, że Bathsheba mogła zabrać tę igłę ze sobą do zaświatów i użyła jej do dźgnięcia Carolyn. Od tego momentu Lorraine Warren zwracała się do demonicznego bytu per „Bathsheba”.
W tamtych latach był "bum" na historie o duchach i można było na nich sporo zarobić. Jak widać rodzina Perronów również zarobiła chociażby na wydaniu książki.
Amityville
Warrenowie są prawdopodobnie najbardziej znani ze swojego zaangażowania w sprawę Amityville Horror z 1976 roku, w której para z Nowego Jorku George i Kathy Lutz utrzymywali, że ich dom był nawiedzany przez gwałtowną, demoniczną obecność tak intensywną, że ostatecznie wypędziła ich z domu. Autorzy Amityville Horror Conspiracy Stephen i Roxanne Kaplan scharakteryzowali sprawę jako "mistyfikację". Lorraine Warren powiedziała reporterowi gazety The Express-Times, że horror Amityville nie był mistyfikacją. Zgłoszone nawiedzenie było podstawą książki " The Amityville Horror" z 1977 roku i dostosowane do filmów z 1979 i 2005 roku o tej samej nazwie, jednocześnie służąc jako inspiracja dlakolejne serie filmowe . Wersja wydarzeń Warrensa jest częściowo dostosowywana i przedstawiana w sekwencji otwierającej The Conjuring 2 (2016). Według Benjamina Radforda historia została "obalona przez świadków, śledztwa i dowody kryminalistyczne". W 1979 r. Prawnik William Weber stwierdził, że on, Jay Anson, i okupanci "wymyślili" horror "nad wieloma butelkami wina".
Jednak nie wszyscy dawali wiarę tym historiom. Inny badacz zjawisk paranormalnych dr Stephen Kaplan usiłował przedstawić cała sprawę jako sprytną mistyfikację. Napisał, że spotkał się z prawnikiem DeFeo, który wyznał, iż wspólnie z Georgem Lutzem wymyślili całą sprawę. Prawnik chciał apelacji DeFeo i nowego dowodu na to, że to jakaś tajemnicza, diabelska siła opętała jego klienta, natomiast Lutz po prostu chciał uciec od kredytu hipotecznego, który przerósł jego możliwości. Jako dowód przytaczał fakt, że wiele z rzeczy opisanych w książce nie miało miejsca: np. drzwi od domostwa znalazł w stanie nienaruszonym, a według zeznań Lutza zostały one zniszczone.
Ponadto w czasie trwającego 28 dni koszmaru Lutzowie ani razu nie wezwali policji. Lutzowie z kolei kontrargumentowali twierdząc, że z niewyjaśnionych przyczyn, atakom sił nadprzyrodzonych bardzo często towarzyszyło odcięcie energii elektrycznej oraz połączenia telefonicznego. Przeciwko wersji o nawiedzeniu świadczyła także rodzina Cromartych, która wprowadziła się do domu przy Ocean Avenue po Lutzach i nie stwierdziła tam niczego niepokojącego.
Na YT jest pełno filmów dokumentalnych o tym domu. Polecam przejrzeć.
Enfield Poltergeist
Pod koniec lat 70. ubiegłego wieku Warrenowie badali twierdzenia, że rodzina na przedmieściach Enfield w północnym Londynie była nawiedzana przez poltergeist activity. Podczas gdy pewna liczba niezależnych obserwatorów odrzuciła ten incydent jako oszustwo przeprowadzone przez "głodne uwagi" dzieci, Warrenowie byli przekonani, że był to przypadek "opętania przez demony". Historia była inspiracją dla The Conjuring 2 , chociaż krytycy twierdzą, że Warrenowie byli zaangażowani "w znacznie mniejszym stopniu niż przedstawieni w filmie" i faktycznie pojawili się na scenie niezaproszeni i odmówiono im wstępu do domu.
Enfield Poltergeist to nazwa nadana do pozornie nadnaturalnej aktywności na 284 Green Street, w domu komunalnego w Brimsdown , Enfield , Anglia w latach 1977 i 1979 z udziałem dwie siostry w wieku 11 i 13. Niektórzy członkowie Towarzystwa Badań Psychicznych takiego jako wynalazca Maurice Grosse i pisarz Guy Lyon Playfair uważali nawiedzenie za autentyczne, podczas gdy inni tacy jak Anita Gregory i John Beloff byli "nieprzekonani" i znaleźli dowody, że dziewczęta sfałszowały incydenty na rzecz reporterów. Członkowie Komitet ds. Sceptycyzmu , w tym magicy sceniczni, tacy jak Milbourne Christopher , Joe Nickell i Bob Couttie, dokonał przeglądu sprawy i skrytykował badaczy zjawisk paranormalnych za nadmierne łatwowierność, a także identyfikację cech tego przypadku jako dowodu oszustwa .
Historia ta spotkała się z dużym zainteresowaniem prasowym w brytyjskich gazetach, takich jak Daily Mail i Daily Mirror , i była przedmiotem książek, które znalazły się w telewizyjnych filmach dokumentalnych i były dramatyzowane w horrorach .
Demony
W 1981 roku Arne Johnson został oskarżony o zabicie jego właściciela, Alana Bono. Ed i Lorraine Warren zostali wezwani przed zabójstwem, aby poradzić sobie z domniemanym demonicznym posiadaniem młodszego brata narzeczonej Johnsona. Warrenowie twierdzili następnie, że Johnson był również opętany. Podczas procesu Johnson próbował powoływać się na Not Guilty z powodu Demonicznego Opętania, ale jego prośba nie powiodła się. Przypadek został opisany w 1983 roku książki diabła w Connecticut przez Geralda Brittle.
Trial Arne Cheyenne Johnson , znany również jako diabeł Me Do It Case , to pierwszy znany przypadek sąd w Stanach Zjednoczonych , w którym obrona starała się udowodnić niewinność oparciu roszczenia pozwanego opętania i zaprzeczenia osobistej odpowiedzialności za kryminał. 24 listopada 1981 r. W Brookfield w stanie Connecticut Arne Cheyenne Johnson został skazany za zabójstwo pierwszego stopnia za zabójstwo swojego właściciela, Alana Bono.
Zgodnie z zeznaniami rodziny Glatzel, jedenastoletni David Glatzel rzekomo był gospodarzem demona, który zmusił Johnsona do zabicia Bono. Po tym, jak zobaczył kilka coraz bardziej złowieszczych wydarzeń związanych z Dawidem, rodzina, zmęczona i przerażona, postanowiła zwrócić się o pomoc do demonologów Eda i Lorraine Warren, których sam opisał.(odnotowano ich śledztwo w sprawie słynnego Amityville Haunting) w ostatniej próbie "wyleczenia" Davida. Rodzina Glatzel wraz z Warrenami zaczęła egzorcyzować Davida przez wielu księży katolickich. Proces trwał przez kilka dni, kończąc się, gdy według obecnych demon uciekł z ciała dziecka i zamieszkał w Johnsonie. Kilka miesięcy później Johnson zabił właściciela podczas gorącej rozmowy. Jego obrońca argumentował w sądzie, że jest opętany, ale sędzia orzekł, że takiej obrony nie można udowodnić, a zatem jest ona nie do przyjęcia w sądzie. Johnson został następnie skazany, choć skazał go na pięć lat wyroku w wieku 10-20 lat.
Proces przyciągnął uwagę mediów z całego świata i uzyskał rozgłos dzięki wielu przedstawieniom wydarzeń w literaturze i telewizji.
Snedeker house
W 1986 r. Przybyli Ed i Lorraine Warren, którzy ogłosili, że dom Snedekerów, dawny dom pogrzebowy, zostanie nawiedzony przez demony. Sprawa została opisana w książce In a dark place z 1992 roku : The Story of a True Haunting. Film telewizyjny, który później stał się częścią serii Discovery Channel A Haunting został wyprodukowany w 2002 roku. The Haunting in Connecticut , film bardzo luźno oparty na wersji Warrensa i wyreżyserowany przez Petera Cornwella, został wydany w 2009 roku. Horror autor Ray Garton , który napisał relację o domniemanym nawiedzeniu rodziny Snedekerów w Southington w stanie Connecticut, później podważył prawdziwość dowodów zawartych w jego książce, mówiąc: "Rodzina zaangażowana, która borykała się z poważnymi problemami, takimi jak alkoholizm i narkomania, nie mogła zachować swojej historii, a ja stałem się bardzo sfrustrowany, to jest trudne pisać książkę o non-fiction, gdy wszystkie zaangażowane osoby opowiadają ci różne historie ".
Rodzina Smurl
Mieszkańcy stanu Pensylwania, Jack i Janet Smurl, zgłosili, że ich dom był niepokojony licznymi zjawiskami nadprzyrodzonymi, w tym dźwiękami, zapachami i objawieniami. Warrenowie zaangażowali się i twierdzili, że dom Smurla był zajęty przez trzy duchy, a także demona, który rzekomo napadł na Jacka i Janet. Wersja ich wersji Smurlsa była tematem powieści " The Haunted" z 1986 r. I stworzonego w 1991 r. Filmu telewizyjnego o tej samej nazwie w reżyserii Roberta Mandela.
Wilkołak
W 1991 roku opublikowano książkę Warrenów Werewolf: The True Story of Demonic Opheses, w której twierdzili, że wypędzili demona manifestującego się jako "wilkołak".
Cmentarz Unii
Książka Ed Warrena Graveyard: True Hauntings z Old New England Cemetery (St Martins Press, 1992) przedstawia ducha "białej damy" nawiedzającego cmentarz Unii. Twierdził, że uchwycił jej istotę w filmie.
Według wywiadu z Connecticut Post z 1997 roku , Steve Novella i Perry DeAngelis zbadali Warrenów dla, sceptycyzmu społeczeństwa (NESS). Okazało się, że para to mili ludzie, ale ich twierdzenia, że demony i duchy są "w najlepszym razie, jak opowiadają pozbawione znaczenia historie o duchach, a w najgorszym - niebezpieczne oszustwa". Wybrali się na wycieczkę za 12,50 $ i obejrzeli wszystkie dowody, jakie Warrenowie mieli na duchy i demony. Obejrzeli filmy i obejrzeli najlepsze dowody, które posiadali Warrenowie. "Ich wniosek: wszystko jest blarney." Znaleźli typowe błędy w fotografii flashowej i nic złego w artefaktach zebranych przez Warrena. "Mają ... mnóstwo lipnych opowieści i dowodów, które uciekły ... Nie robią dobrego naukowego dochodzenia, mają ustalony z góry wniosek, do którego się odnoszą, dosłownie i religijnie" - mówi Novella. Lorraine Warren powiedziała, że problem z Perry i Stevem "to oni nie"
W artykule dla Sydney Morning Herald, który zbadał, czy filmy nadprzyrodzone są rzeczywiście oparte na prawdziwych wydarzeniach, to badanie zostało użyte jako dowód przeciwny. Jak cytuje się Novellę: "Oni [Warrenowie] twierdzą, że mają dowody naukowe, które rzeczywiście dowodzą istnienia duchów, co brzmi jak sprawdzalne twierdzenie, w którym możemy zatopić nasze zęby śledcze. Okazało się, że to bardzo miła para, prawdziwie szczerzy ludzie, ale absolutnie nie ma żadnych przekonywujących dowodów ... " Chociaż wyjaśniono, że ani DeAngelis, ani Novella nie sądzili, że Warrenowie celowo wyrządzą krzywdę komukolwiek, zachowali ostrożność, twierdząc, że Warrenowie służyli do wzmacniania złudzeń by dezorientować opinię publiczną o legalnej metodologii naukowej.
Na podstawie działań Warrenów, powstała mnóstwo książek, filmów i seriali, a wszystko ciągnie się do dziś. Na swojej działalności zarobili nie tylko Warrenowie, ale i rodziny, którym rzekomo pomagali, a jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o kasę. I wszystko póki co wskazuje na to, że właśnie o to szło od samego początku.
W filmie "Obecność", jest powiedziane, że Ed Warren, jest jedynym świeckim egzorcystom uznanym przez Watykan, czy tam Kościół. Niestety jest to ściema. I choć filmy są naprawdę dobrymi horrorami, to nie mają w sobie ani krztyny prawdy.