Yule / Boże Narodzenie - Rytuały Świąteczne

MUZYKA PODCZAS RYTUAŁU

Przesilenie Zimowe i muzyka idą ze sobą w parze, niezależnie od tego, czy jest to muzyka skomponowana przez nas ludzi czy nieziemski utwór stworzony przez nocny wiatr wiejący w zimowych roślinach wiecznie zielonych. W Stanach Zjednoczonych większość osób, bez względu na
wyznawaną religię, w dzieciństwie śpiewała kolędy. W dawnych czasach były nimi połączenia pieśni i tańca lub piosenki i procesji, czyli tradycji, które gładko przeszły w pantomimę i taniec morris. Kiedyś małe dzieci Przesilenie Zimowe czciły piosenką, obchodząc całą wieś i kolędując od drzwi do drzwi. Wieśniacy nagradzali kolędników słodyczami i drobnymi upominkami, symbolizującymi żywność i dobrobyt podczas Yule, jakimi obdarowywała wszystkie swoje ziemskie dzieci ziemia czy też Matka Ziemia. Mara Freeman odwołuje się do wczesnej wersji kolędowania, czyli hebrydzkiej tradycji „śpiewu do syna świtu”. Po wiosce wędrowała od domu do domu grupa chłopców w białych świątecznych odzieniach. W każdym domu albo brali na ręce najmniejsze dziecko lub niemowlę domowników, albo z prześcieradła lub koca formowali święte niemowlę. Następnie było ono przez nich noszone wokół paleniska trzy razy przy jednoczesnym wyśpiewywaniu kolędy (Freeman, 354). Mimo że taka piosenka była wówczas śpiewana jak kolęda, najprawdopodobniej była hołdem składanym powracającemu słońcu. W rzeczywistości jej słowa pochodzą z jednej z tradycyjnych pieśni spisanych przez szkockiego folklorystę Alexandra Carmichaela w jego Carmina Gadelica. Zostały w niej zebrane szkocki folklor i tradycje po chrystianizacji kraju. Niewątpliwie jednak tradycje te wywodzą się z jeszcze starszych pogańskich obyczajów, co tylko mocniej odzwierciedla dawne obyczaje tych wczesnych ludów.

Tradycja kolędowania wraz z obdarowywaniem śpiewających na progu drzwi odwiedzanych sąsiadów ciasteczkami i kakao trwa do dziś. Wiele z tych, które postrzegamy jako bożonarodzeniowe kolędy, można „spoganizować”, zmieniając odrobinę ich słowa. Niektóre – jak „Deck the Halls” i „The Holly and the Ivy” – nadają się dla śpiewaków pogańskich. Kolędowanie sprawdza się również jako kolejna metoda jawnego świętowania dla ukrytych pogan. Rytuał lub uroczystość możesz także uzupełnić muzyką instrumentalną. Mówi się, że bębny symbolizują bicie serca ziemi i stanowią ziemski pierwiastek. Wykorzystanie podczas rytuału bębnów i perkusji nie tylko doda pięknych i mistycznych dźwięków, ale również zjednoczy cię z ziemią i siłami zimy. Dzięki uniwersalności instrumentów strunowych można je łatwo wprowadzić do ceremonii i mogą one niebywale wesprzeć jej realizację. Synonimem zimy są oczywiście także dzwony – zwłaszcza jeśli jesteś w stanie zorganizować kilka janczarów. Doskonale nadają się one w trakcie przechodzenia do rytualnego miejsca lub do pozyskiwania energii. Znane są również z magicznych właściwości przepędzania negatywnej energii z przestrzeni, a dzwonienie nimi stanowi świetną zabawę. Zauważ, że wiele tradycyjnych kolęd doskonale współgra także z pogańską Pełnią Zimy. Pozostałe można „spoganizować”, aby stały się idealne na Yule. Po wpisaniu w internetowej wyszukiwarce frazy „kolędy pogańskie na Yule” otrzymasz dziesiątki pomysłów od innych pogan, którzy zdążyli już wykonać to zadanie.

RYTUALNY FESTYN PRZY OGNIU DLA DOWOLNEJ LICZBY OSÓB

Jeśli masz wystarczająco dużo szczęścia i posiadasz kominek, wykorzystaj go – każdy wie, że nie ma lepszego sposobu na rozgrzanie swojej przestrzeni życiowej niż za pomocą ciepłego trzaskającego ognia w kominku. Zaproś znajomych na „wieczór kominkowy” wydarzeń wspólnotowych. Ognisko można rozpalić również na zewnątrz, jeśli pozwoli na to pogoda. Oto kilka wskazówek odnośnie do takiego festynu przy ogniu:

Przygotuj posiłek na ogniu, a następnie zacznijcie snuć opowieści. Poproś każdego gościa, aby przyszedł z przygotowaną historyjką do opowiedzenia. Możesz podarować niewielki julowy prezent za opowieść, którą wszyscy uznają za najlepszą.
Urządź świąteczny wieczór gier! Przygotuj dla wszystkich jedną lub dwie gry i poproś gości, aby przynieśli ze sobą słodkie lub pikantne przekąski, którymi podzielą się z innymi.
Wybierz ze dwa świąteczne rękodzieła, które mogłaby wykonać wspólnie twoja grupa gości. A jeszcze lepiej będzie, jeśli wybierzesz taki rodzaj rękodzieła, z którego można stworzyć świąteczne podarunki. Spotkanie zakończ gorącą czekoladą i świątecznymi ciasteczkami.

ZIMOWY RYTUAŁ OGNIA DLA JEDNEJ OSOBY

Cel:

Powitanie nadejścia przesilenia i powrotu słońca oraz zastanowienie się nad charakterem tej zmiany i jej głębszym znaczeniem.

Czas:

Niniejszy rytuał odprawia się w przeddzień Przesilenia Zimowego i zajmuje on około 30–60 minut. Jeśli jednak chcesz, łatwo można go przedłużyć do całonocnego czuwania. Przygotuj wszystko, czego potrzebujesz, zanim się ściemni, a rytuał rozpocznij po zmroku.

Miejsce:

Na zewnątrz – jeśli to możliwe. W przypadku, gdy pogoda uniemożliwi wykonywanie rytualnych czynności na zewnątrz, skorzystaj w domu z kominka lub dużej świecy ustawionej na lustrzanej powierzchni. W podanych poniżej wskazówkach ziemia koresponduje z północą, powietrze ze wschodem itd. Jeśli twoja analogia jest inna, odpowiednio ją dostosuj.

Potrzebne przedmioty:

palenisko, mały grill lub duża świeca w kształcie walca;
podpałka i drewno do rozpalenia ognia;
zapałki i rzeczy potrzebne na wypadek pożaru (łopata, wiadro wody);
dzwonek lub janczary;
niewielkie zwoje papieru ze spisanymi na nich oświadczeniami lub
życzeniami, które „podarujesz” płomieniom (patrz przygotowania);
twoja ulubiona metoda wróżenia;
ofiary dla bóstwa (opcjonalnie – tylko wtedy, gdy tego chcesz);
lampion lub latarka czołowa;
krzesło lub leżak (ustawione obok paleniska);
ciasta i piwo (użyj świątecznych smakołyków).

Czynności przygotowawcze do rytuału:

Doskonałym sposobem na oczyszczenie się i przygotowanie do rytuału jest obmycie się mydłem kadzidłowym. Załóż dowolny strój i biżuterię, ale zachowaj ostrożność i nie machaj szatą lub peleryną w pobliżu ognia.

Przygotowania:

Przed rytuałem napisz na małych karteczkach to, z czym chciałabyś się „pożegnać” w czasie ceremonii. Światło powraca: które elementy „mroku” chcesz złożyć w ofierze płomieniom ognia i powracającemu słońcu? Jeśli planujesz ognisko, przygotuj je starannie przed rozpoczęciem rytuału, robiąc  to w taki sposób, aby ogień można było rozpalić jedną zapałką.

Rytuał:

Po zmroku przejdź na miejsce rytuału, korzystając z oświetlenia w jak najmniejszym stopniu. (Ale postępuj bezpiecznie: lepiej założyć latarkę czołową, niż upaść i coś sobie złamać. Zdroworozsądkowe zasady! Można także zaznaczyć ścieżkę kilkoma rozstawionymi w dużych odstępach luminariami; położone blisko ziemi nie rozproszą ciemności, a są takie piękne!) Idąc, zachowaj milczenie. Po dotarciu na miejsce powtórz następujące słowa Victora Hugo: „Rytuał
wydawał się konieczny po to, by on mógł przygotować się do snu, medytując pod wzniosłością nocnego nieba… tajemniczą transakcją między nieskończonością duszy a nieskończonością wszechświata”. (Uwaga: w razie potrzeby dostosuj zaimek osobowy). Zacznij od zwrócenia się ku wschodowi. Zwyczajowo, choć nie wymaga się tego, wznosi się ręce do żywiołu lub w kierunku, w którym się mówi. Własnymi słowami – które można wcześniej napisać lub po prostu wypowiedzieć spontanicznie w danym momencie – przemów do żywiołu powietrza i przywitaj go. Możesz odnieść się do znikomości powietrza, lekkości bytu, przebudzenia i transformacji. Zrób na chwilę pauzę; posłuchaj, poczuj i otwórz się na wschód oraz zastanów się, jakie dary wnosi on do twojego życia. Oto przykładowe przywołanie żywiołu wschodu:

Żywiole wschodu,
siedlisko powietrza, tchnienie życia,
którego nie możemy zobaczyć,
ale który napełnia nas życiem
i inspiruje,
bądź teraz z nami.

Odwróć się w prawo, aby stanąć twarzą do południa. Wypowiedz podobne powitanie, ale tym razem nadmieniając o ogniu namiętności, randze życia i nim samym, cieple ognia z paleniska i powrocie życiodajnego słońca. Oto przykładowe przywołanie żywiołu południa:

Żywiole południa,
siedlisko ognia, ciepło tętniącej krwi serca,
która przez nas przepływa,
napełnia pasją
i wypełnia życiodajnym ciepłem,
bądź teraz z nami.

Odwróć się ponownie w prawo, kierując twarz na zachód. Powiedz podobne powitanie, ale tym razem wspomnij o niespokojnej, zmiennej wodzie przeistaczającej się w zimowy lód i śnieg oraz sposobie, w jaki wędruje, poszukując zawsze nowych dróg. Oto przykładowe przywołanie żywiołu zachodu:

Żywiole zachodu,
siedlisko wody, zmiennego stanu,
który stale się przemieszcza i przeistacza,
pielęgnując kreatywność
i obdarzając nas świeżym spojrzeniem,
bądź teraz z nami.

I wreszcie odwróć się na północ, czyli w kierunku oddanym żywiołowi ziemi i zimie. Powiedz o wyzwaniach, końcu i początku, śmierci i narodzinach oraz wieczności. Nadmień o darach ziemi oraz nadziei, że dostąpimy ich ponownie w nadchodzącym roku. Oto przykładowe przywołanie żywiołu północy:

Żywiole północy,
siedlisko uziemienia, miejsce narodzin,
sroga zimowa kraino lodu i zimna, końca i początku,
zawsze nas jednoczący,
bądź teraz z nami.

Zrób teraz przerwę, usiądź na krześle i obejmij boki swojej klatki piersiowej. Stań się jak najmniejsza. Skup się na odczuwaniu ciemności i zimna. Jeśli chcesz, możesz w tym momencie pomodlić się lub pomedytować. Możesz również poświęcić ten czas na poproszenie wybranych bóstw, by dołączyły do rytualnej przestrzeni. (I pamiętaj: zawsze zapraszaj – nigdy nie żądaj).
Kiedy będziesz gotowa, wstań, odwróć się do paleniska i rozpal ognisko (lub jego substytut). Jak tylko drewno zacznie się palić, obejdź ogień zgodnie z ruchem słońca (z deosilem), powtarzając poniższą pieśń:

Julowa mądrości,
julowa radości,
zimowy duchu,
witamy cię tu!

Jeśli chcesz, możesz także zaśpiewać świąteczną kolędę lub inną pieśń. Kontynuuj okrążanie ogniska i śpiewanie, dzwoniąc przy tym dzwonkiem. Gdy ogień (lub ty!) osiągnie swoje maksimum, zatrzymaj się i skup przez chwilę na doświadczaniu jego ciepła i na tym, jak ta energia ożywiona różni się od zimna odczuwanego na krześle. Poczuj ciepło i wyobraź sobie, jak twoja krew krąży w żyłach. Wznieś ramiona najpierw w stronę ognia, a potem do nieba. Siedząc na krześle skulona w kłębek, byłaś jak zimna i uśpiona ziemia. Teraz jesteś powracającym słońcem o bezgranicznym cieple i nieskończonej energii!

Sięgnij po swoje zwoje papieru i wrzuć je po kolei w ogień, mówiąc przy każdym: „Uwalniam was do powracającego światła!”. Robiąc to, zastanów się dobrze nad tym, co uwalniasz, wizualizując to odseparowanie i zastanawiając się, co dla ciebie oznacza. Jeśli do paleniska zaprosiłaś bóstwa, to dobry moment na to, by połączyć się z nimi i wykonać pożądane czynności. Zanim ogień zacznie przygasać, wybierz swoją metodę wróżenia i przeprowadź szybką interpretację jego wyników. Niektórzy korzystają z nich, aby stwierdzić, na ile skuteczny okazał się rytuał. Jeśli wynik wróżby
wskazuje „niedostatek”, zwiększają nieco energię lub składają nową prośbę do bóstwa, a następnie powtarzają wróżbę, by zobaczyć, czy stała się korzystniejsza. Inni traktują to jako szansę na odczytanie tego, co czeka nas w nadchodzącym poprzesileniowym sezonie, czyli na tak zwane wybadanie gruntu.
Kiedy ogień zacznie dogasać, usiądź na krześle i ciesz się ciastem i piwem, czując spokojną wdzięczność. Pozostań przy ognisku, dopóki drewno nie zamieni się w popiół. (W przypadku świec siedź tak długo, jak chcesz). Zakończ rytuał, wygłaszając podziękowania i wyrażając wdzięczność.
„Uwolnij” żywioły, poruszając się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, z północy na zachód, z południa na wschód, składając podziękowania żywiołom w każdym punkcie. Oto przykładowe odwołanie żywiołów:

Żywiole [strona świata],
jestem wdzięczna za twoją obecność.
Proszę, odejdź w pokoju, tak jak ja.

Nie wylewaj wody na ognisko – powinno zgasnąć samoistnie. Nie zostawiaj go też bez nadzoru! Najlepiej będzie za pomocą łopaty delikatnie przegrzebać zwęglone drewno i zasypać je sadzą lub popiołem, chodząc wokół pierścienia ognia zgodnie z deosilem, dopóki nie znikną węgielki,
i dopiero wtedy pokropić palenisko wodą. Jeśli używasz świec, ściśnij knot zwilżonymi palcami lub użyj gasidła – płomienia nigdy nie zdmuchuj. Propozycja: Jeśli masz nieustraszonego ducha i jesteś w stanie nie zasnąć przez całą noc, spróbuj czuwania przy ogniu. Oznacza to całonocne siedzenie
i czekanie na wschodzące słońce Przesilenia Zimowego. Jeśli masz zamiar tak zrobić, będziesz potrzebować więcej jedzenia i opału, zadbaj też o wystarczającą liczbę koców lub śpiworów. Podczas czuwania możesz pisać dziennik, czytać, wróżyć lub po prostu rozmyślać. Zimowy świt przywitaj
śpiewem i radosnym okrzykiem, a następnie zafunduj sobie wyjątkowo duże śniadanie. (I drzemkę!).
Propozycja: Kontemplacyjną część rytuału wykorzystaj do spisania celów lub postanowień na nadchodzący rok. Taką ceremonię łatwo przekształcić w rytuał grupowy. Po wezwaniu żywiołów przez różne osoby przeprowadź proces zwiększania energii, zaproś bóstwa itp.

RYTUAŁ PEŁNI ZIMY DLA DWÓCH OSÓB Z WYKORZYSTANIEM ŚWIĄTECZNEGO POLANA

Rytuał z wykorzystaniem świątecznego polana to wspaniały sposób celebrowania dla dwóch osób: małżonków, przyjaciół czy też partnerów. Jest uroczysty, a mimo to nieformalny, stanowi bardzo istotną część sezonu i po prostu jest bardzo „przytulny”.

Cel:

Uczczenie Środka Zimy i tradycji świątecznego polana, o którym mówi się, że przynosi szczęście, chroni i stanowi element ozdobny wnętrza.

Czas:

Zgodnie z tradycją świąteczne polano pali się w wigilię przesilenia, ale niniejszy rytuał można równie dobrze przeprowadzić w dowolnym momencie sezonu zimowego. Najlepszy efekt osiągniesz w nocy.

Potrzebne przedmioty:

mydło o zapachu roślin wiecznie zielonych (lub kadzidełko);
świąteczne polano – może być dowolna kłoda (najlepiej dębowa) lub
kawałek drewna specjalnie przeznaczony do tego celu; upewnij się, że jest
to suche, sezonowane drewno, i zastanów się, jak ma się palić; jeśli nie
masz możliwości zdobycia prawdziwej kłody, rozważ zakup jednej z tych
dostępnych w sklepach, palących się przez trzy godziny; mała kłoda
wystarczy na krótki wieczorny rytuał; jeśli chcesz, by płonęła całą noc,
potrzebna będzie jedna duża oraz sporo mniejszych do jej rozpalenia;
kominek (jeśli zamierzasz być w pomieszczeniu), małe ognisko lub grill
(w przypadku rytuału na zewnątrz);
zapałki i rzeczy na wypadek pożaru;
nóż kieszonkowy;
markery permanentne;
kolorowy papier;
sznurek;
czerwone wstążki;
nożyczki;
gałązki wiecznie zielone lub inne ozdoby;
olejki eteryczne;
trunki do rytuału libacji (piwo, miód pitny lub whisky);
dwa żołędzie (lub ich substytuty z papieru);
dwie szklanki;
ciasta i piwo (użyj świątecznych smakołyków).

Przygotowania do rytuału:

Umyj się mydłem o zapachu roślin wiecznie zielonych lub oczyść się przed rytuałem za pomocą kadzidła o tejże woni. Ubierz się w coś zwykłego i załóż magiczną biżuterię – będziesz pracować przy drewnie i używać noży (nie najlepszy czas na formalną szatę lub powłóczyste rękawy).
Przytnij kłodę, aby zmieściła się do kominka, i ułóż w jego pobliżu pozostałe materiały. Zapamiętaj wszystkie teksty lub zapisz je grubym markerem na kartach (w ten sposób będą lepiej widoczne w ciemności). Pomyśl wcześniej o rzeczach, z którymi chciałabyś się pożegnać, oraz o tym, jakie są twoje marzenia i cele na nadchodzący rok. Zrób listę, którą odczytasz podczas rytuału.

Rytuał:

Rytuał rozpoczyna się przyniesieniem kłody przez dwie osoby – każda trzyma za jeden koniec – i położeniem jej przed kominkiem. Robiąc to, powiedzcie:

Koło Czasu wciąż się obraca,
zatem i my obracamy nim jeszcze raz.

Udekorujcie wspólnie kłodę. Czerpiąc pomysły z rozdziału Przepisy i rękodzieło, wyrzeźbcie podobiznę bogini Cailleach, dodajcie inskrypcje lub przywiążcie do polana życzenia i wstążki. Kłodę można też namaścić olejami z roślin zimozielonych i przywiązać do niej zielone gałązki, prosząc w ten sposób drzewa zimnolubne o ochronę. Wspólne wykonywanie czynności, rozmowy, dzielenie się pomysłami i wspominanie historii z minionych zim – to wszystko stanowi część rytuału. Zakończ go, wylewając odrobinę piwa lub whisky – jako ofiarę składaną duchowi kłody.

Następnie umieść w palenisku kłodę i roznieć wokół niej mniejszy ogień. Jego zadaniem będzie rozpalenie tej większej kłody. Razem wypowiedzcie na głos tradycyjną historię świątecznej kłody.
Następnie zgaście w pokoju wszystkie światła i posiedźcie w milczeniu w ciemności, kontemplując swój miniony rok – zarówno napotkane w nim przeciwności, jak i dobre chwile – i zastanawiając się nad tym, czego sobie życzycie w nadchodzącym roku.

Kiedy będziecie gotowi(-we), rozpalcie wspólnie ogień. (Jeśli chcesz dać z siebie więcej, użyj krzemienia i stali lub innej bezzapałkowej techniki). Gdy drewno zacznie się palić, dołóż więcej suchych gałązek roślin wiecznie zielonych i pożegnaj stary rok. Wasze pożegnania mogą stanowić kombinację podziękowań i wdzięczności oraz wygnania starych nawyków lub doznanych cierpień. Na zmianę wypowiadajcie swoje pożegnania, dorzucając drewna do ognia w miarę podsycania jego płomieni. W momencie, gdy kłoda zacznie sama płonąć, czas oddać się rozmyślaniom nad nadchodzącym rokiem i mocą możliwości. Obserwując, jak wasze rzeźby i ofiary spalają się, wyobraźcie sobie, jak wasze życzenia unoszą się do nieba. Wypowiedzcie głośno:

Kiedy płoniesz, nasze myśli się uwalniają
tak jak i my, i niechaj tak się stanie!

Wrzućcie w ogień żołędzie symbolizujące przyszły rok i wypowiedzcie głośno swoje plany, marzenia, postanowienia i nadzieje. Cieszcie się tą chwilą cichego wróżenia z ognia, wypatrując w nim skrywanych tajemnic. Do dwóch szklanek wlej trunek libacyjny i wznieście toast za
nadchodzący rok oraz siebie nawzajem. Jeśli macie ochotę, zaśpiewajcie coś nad płonącą kłodą. Odpowiednia będzie tradycyjna kolęda „Deck the Halls”, ponieważ mówi o przesileniu, zmianie pór w roku słonecznym i świątecznej kłodzie. Następnie skosztujcie ciasta i piwa. Jeśli to możliwe, pozwól, by kłoda wypaliła się aż do kilku spopielonych i zwęglonych kawałków drewna – w zależności od ram czasowych rytuał można zakończyć na długo przed jej całkowitym wypaleniem się. Jeśli macie zamiar siedzieć przez całą noc, włącz parę lamp i miło spędźcie czas,
opowiadając sobie historyjki lub grając w gry. Zgodnie z pradawną tradycją zachowaj resztki wypalonego drewna i wykorzystaj je do rozpalenia świątecznej kłody w następnym roku.

Propozycja: Częścią ceremonii może być wspólne obdarowanie się prezentami. Wręcz taki podarunek, który szczególnie symbolizuje nadchodzący rok.

POWRÓT ŚWIATŁA: ŚWIĄTECZNY RYTUAŁ DLA RODZINY LUB GRUPY

Rytuał ten ma na celu uhonorowanie powrotu słońca. Jest prosty, ale mimo to znaczący i można go przeprowadzić zarówno na zewnątrz, jak i w domu, co stanowi istotną zaletę podczas niepogody.

Cel:

Powitanie powracającego światła i skoncentrowanie się na duchu zimowej pory.

Czas i miejsce:

Można go przeprowadzić w dowolnym momencie Pełni Zimy, jednak szczególnie skuteczny okaże się w wigilię przesilenia. Wtedy należy go przeprowadzić w pomieszczeniu.

Potrzebne przedmioty:

duży stół (bądź dwa lub trzy stoliki karciane);
po jednej białej świecy dla każdego członka grupy;
większa/wyższa żółta lub złota „świeca solarna”;
świecznik na każdą świecę;
duże lustro (lub lustra), na którym/których zostaną ustawione świece;
zapałki;
dwa duże kosze lub pudełka ozdobne;
gasidło do świec;
kilka dużych igieł do cerowania;
czarne markery permanentne;
papierowe ręczniki;
różne ozdoby świąteczne, takie jak białe lub złote bombki, figurki zimowe
czy też kawałki białych, złotych lub czerwonych wstążek;
źródło światła (jeśli rytuał przeprowadzany jest na zewnątrz);
ciasta i piwo (użyj świątecznych smakołyków).

Przygotowanie do rytuału:

Uczestnicy powinni oczyścić się, stosując swoje ulubione metody. Strój może być dowolny lub poproś wszystkich, by założyli określony rodzaj szaty, konkretny kolor itp. Każdy powinien wiedzieć, że odradza się powłóczyste rękawy z uwagi na możliwość ich podpalenia podczas wykonywania czynności rytualnych pośród licznych świec. Przygotuj ołtarz, ustawiając stół w centrum przestrzeni rytualnej i pozostawiając wystarczająco dużo miejsca dla uczestników, tak by mogli bez trudu obchodzić stół i poruszać się dookoła niego. Na środku stołu połóż lustro. Ustaw na nim złotą świecę; z boku połóż zapałki i gasidło. Do jednego koszyka lub ozdobnego pudełka włóż igły, pisaki i białe świece, a do drugiego świąteczne dekoracje; ustaw oba pojemniki po jednej stronie stołu. Rozdziel na uczestników poszczególne oratoria lub czynności. Każda osoba powinna przygotować się, studiując uprzednio historię Yule, by dowiedzieć się czegoś na temat tego sabatu czy związanych z nim tradycji i móc podzielić się tymi informacjami podczas rytuału. Wszyscy powinni też przynieść przynajmniej po dwie świąteczne dekoracje na stół. Mogą to być bombki (zwłaszcza złote), figurki zimowe, posążek odpowiedniego bóstwa lub cokolwiek innego związanego z przesileniem i słońcem. (Papierowe dekoracje trzymaj z dala od płomieni świec). Poza tym każdy powinien przynieść mały i niedrogi prezent zapakowany w papier. Jeśli ma obowiązywać jakiś przewodni „temat” dotyczący podarunków, należy wszystkich poinformować o tym wcześniej. Ponadto prezenty muszą być dostosowane do wieku i płci każdego z uczestników. Podczas rytuału wszyscy będą mieli okazję odmówić osobistą modlitwę, złożyć prośbę itp. – upewnij się zawczasu, czy uczestnicy o tym wiedzą. Można także poprosić o przyniesienie do ciasta i piwa świątecznych
smakołyków. Sprawdź jednak, czy w grupie nie ma osób mających jakiekolwiek specjalne wymogi żywieniowe.

Rytuał:

Najpierw niech wszyscy zbiorą się z dala od miejsca rytuału, a następnie do niego przejdą, śpiewając świąteczne kolędy. Ze strony internetowej poświęconej pieśniom pogańskim, kolędom i innym różnorodnym piosenkom wybierz taką, która pasuje do pogańskiego święta Yule, jak na przykład
„Drum the Sun”. Wszyscy, niosąc swoje zapakowane prezenty, po dotarciu na miejsce rytuału przystają wokół stołu i kładą pod nim podarunki. Jeden z uczestników wygłasza inwokację do słońca. Kiedy skończy, wypowiedzcie razem: „Witaj, słońce!”. Następnie wybrana osoba mówi: „Pójdźmy wszyscy razem i przygotujmy wspaniałe światło, aby zachęcić słońce do powrotu”. W tym czasie zacznijcie dekorować świece. Niech każdy za pomocą igły do cerowania wyryje na nich symbole, pieczęcie lub słowa. (Dla dodatkowej zabawy skorzystaj z magicznych alfabetów – możesz je dostarczyć członkom grupy na kartkach). Można też wyżłobić w świecy wizerunek słońca i jego
promieni. Zachęć wszystkich do robienia ozdób z dużą ilością wzorów, lamówek itp. Uczestnicy mogą przyglądać się sobie przy pracy i na bieżąco czerpać pomysły. Takie czynności zajmują sporo czasu i nie powinno się nikogo pospieszać – ten twórczy aspekt rytuału jest bardzo ważny, gdyż
energia każdej osoby stanowi pewną inwestycję mającą przyczynić się do powrotu słońca.

Po zakończeniu żłobienia niech każdy uczestnik pokoloruje zdobienia, używając do tego markera tak, by powstałe rowki wypełnił tusz. Jego nadmiar należy zetrzeć papierowym ręcznikiem. W ten sposób żłobiona świeca stanie się dekoracyjną, wypełnioną tuszem akwafortą. Następnie umieście swoje
świece w świecznikach (jeśli jest taka potrzeba) i ustawcie je wokół krawędzi lustra.
Teraz wszyscy wspólnie powinni udekorować/wyżłobić świecę solarną. Po kolei każdy podchodzi do stołu, rysuje na świecy jakiś znak lub wzór, a także zapisuje swoje imię. Kiedy skończy, unosi świecę do góry i wyjaśnia członkom grupy znaczenie dodanych przez siebie wzorów, po czym
przekazuje ją następnej osobie, która podchodzi do stołu i powtarza cały proces. Kiedy ostatni uczestnik skończy ozdabiać świecę solarną, wkłada ją do świecznika i ustawia na lustrze po środku, między innymi świecami. Jedna z osób mówi: „Pójdźmy razem i przygotujmy piękne dekoracje, aby
zachęcić słońce do powrotu”.

Wszyscy podchodzą do stołu i wspólnie go dekorują, dodając ozdoby  z drugiego koszyka – bombki, figurki, wstążki czy cokolwiek innego, co mają pod ręką – aby zamienić stół w olśniewającą świąteczną przestrzeń. Takie ułożenie świec ma symbolizować oślepiający blask wschodzącego słońca. Wybrana osoba wypowiada następujące słowa: „Przybyliśmy tu dzisiaj razem, by oddać cześć tradycji Pełni Zimy będącej świętem solarnym i powitać powrót słońca”. W tym momencie zgaś światło i pozostańcie przez chwilę w ciemności. Podczas gdy inni stoją w milczeniu, wskazany uczestnik wypowiada następujące słowa: „Doświadczamy ciemności tej pory roku. Dni są krótkie,
noce długie, a słońce jest nisko. Drzewa stały się nagie, a zwierzęta śpią pod śniegiem. Jest nam zimno i brakuje życiodajnego ciepła słonecznego. Dostrzegamy niebezpieczeństwo zimy. Świat spowiła cisza, a my każdego dnia i każdej nocy rozmyślamy nad znaczeniem słońca dla wszelkiej formy życia. Marzymy o cieple i nie możemy doczekać się końca długich nocy oraz odrodzenia życiodajnego słońca!”. Następnie najmłodsza osoba wśród obecnych (z pomocą dorosłego, jeśli jest nią dziecko) zapala solarną świecę.

Kiedy to zrobi, wybrany uczestnik mówi: „Oto światło. Pozostańmy cicho w jego obecności, kontemplując ten dar”. Wszyscy czekają w milczeniu.

Poruszając się po okręgu zgodnie z deosilem (ruchem słońca), każdy po kolei podchodzi do stołu, zapala od solarnej świecy swoją świeczkę i odstawia ją z powrotem na miejsce. Kiedy wszystkie świeczki zapłoną, uczestnicy wypowiadają następujące zdanie: „Światło powraca na nowo”,
następnie chwytają się za ręce i chodzą wokół stołu zgodnie z deosilem, śpiewając radosną świąteczną kolędę, aby zwiększyć energię. Kontynuujcie tę czynność tak długo jak potrzeba; wyznaczona osoba zadecyduje, kiedy zakończyć ten spacer. W tym czasie każdy, kto ma takie życzenie, może odmówić spontaniczną modlitwę, złożyć prośbę lub udzielić błogosławieństwa.

Jeden z uczestników mówi: „Niechaj powracające słońce raduje się teraz z nami!”. I zaczyna się zabawa! (W czasie tej części rytuału można usiąść na podłodze lub krześle). Począwszy od najstarszej osoby wśród obecnych, każdy uczestnik w kręgu po kolei (i zgodnie z deosilem) powinien podzielić się wiedzą na temat Yule lub przesilenia, opowiedzieć jakąś historię, opisać tradycyjne praktyki itd. Po zakończeniu ten, kto zabrał głos, bierze jeden prezent spod stołu. Kiedy zabrane zostaną wszystkie prezenty, można się nimi wymienić z innymi osobami w kręgu – czemu będzie towarzyszyć wielka radość! Odczekaj do momentu, kiedy nikt nie będzie miał nic więcej do
powiedzenia lub aż minie wystarczająco dużo czasu (wyznacz jedną osobę, która zdecyduje, kiedy zakończyć wymianę prezentów, lub zdecyduj wcześniej o liczbie „rund” w tym konkursie wiedzy ogólnej).

Wszyscy otwierają swoje prezenty, po czym oddają się zabawie. Podzielcie się ciastem i piwem, a świece niech dalej płoną, by okazać waszą radość z powrotu słońca. Na koniec niech wszyscy chwycą się za ręce i zaśpiewają. Kolędę „We Wish You a Merry Christmas” można dopasować do sytuacji, zamieniając słowa na „We Wish You a Merry Solstice” i w ten sposób zakończyć rytuał.
Następnie każda osoba, poruszając się zgodnie z deosilem, podchodzi do stołu i gasi swoją świecę za pomocą gasidła. Jeden z uczestników powinien dostąpić zaszczytu zgaszenia świecy słonecznej. Kiedy to zrobi, wszyscy powtarzają następujące słowa: „Odejdź w pokoju”. Rytuał został zakończony. Uczestnicy mogą jednak pozostać i cieszyć się wieczorem i swoimi prezentami, a pod koniec uroczystości każdy zabiera swoją białą świecę do domu. Propozycja: Zamiast podarowywać sobie prezenty w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, uczestnicy mogą wybrać jedno słowo lub frazę (np. „miłość”, „dobrobyt”, „dobroć nieznajomych”, „światło w mroku”), napisać ją na karteczce zwiniętej w rulon i włożyć do prezentowego pudełka. Z pewnymi zmianami niniejszy rytuał można przeprowadzić na zewnątrz – wypadnie wspaniale w jasną, rozgwieżdżoną noc!